فسیلی که نشان می دهد دایناسورها آواز می خواندند! - وبلاگ نصیراباد

به گزارش وبلاگ نصیراباد، حنجره بزرگ خمیده خزنده سان به این معناست که این دایناسور های غیرپرنده احتمالاً قادر به ایجاد صدا هایی شبیه پرنده های امروزی بودند. حالا یک فسیل کمیاب، درک ما را درباره تکامل این موجودات بالا برده است؛ تکاملی که به لطف آن بعضی از قدیمی ترین اجداد باستانی پرندگان به وجود آمدند.

وبلاگ نصیراباد | یک فسیل نادر اطلاعات تازهی را در خصوص تکامل در اختیار ما گذاشته است؛ تکاملی که به لطف آن قدیمی ترین دایناسور ها اجداد باستانی پرندگان را به وجود آورده اند. شاید بعضی از این دایناسورها در دوره کرتاسه صدا های پرنده مانندی فراوری می نموده اند. به گفته محققان، این قدیمی ترین فسیل حنجره شناخته شده برای علم است که نشان می دهد دایناسور زره پوش خاردار، حنجره مناسبی برای فراوری صدا های خاص پرنده مانند داشته است.

به گزارش وبلاگ نصیراباد ، نمونه های باستانی حنجره نظیر این بشدت کمیاب هستند، چون این بافت های تنفسی معمولاً سالم باقی نمی مانند تا به یک مدرک فسیلی تبدیل شوند؛ اما برخلاف انتظار، حنجره این خمیده خزنده سان (پیناکوسور گرانگری) از حدود 72-84 میلیون سال پیش سالم به جای مانده است. این فسیل نادر در شروع به عنوان یک ویژگی متفاوتِ گلوی دایناسور غیرپرنده شناسایی شد، اما مطالعه تازه نشان داد این فسیل در واقع حنجره است.

(فسیل حنجرۀ دایناسور)

پرندگان مجموعه بسیار خاصی از تجهیزات تنفسی به نام سیرینکس دارند که در ته نای آنها یافت می گردد. این تجهیزات می تواند بدون احتیاج به تار های صوتی موجود در پستانداران (که بعضی از گونه ها مانند خفاش ها می توانند از آن برای ایجاد زوره مرگ استفاده نمایند) صدا فراوری کند.

در قلمروی حیوانات، حنجره سه عملکرد کلیدی دارد (محافظت از راه هوایی، تعدیل تنفسی و ارتباط صوتی)، اما در خصوص پیناکوزاروس، به نظر نمی رسد حنجره برای بستن دهانه حنجره جهت دور نگهداشتن مواد خارجی از حنجره، خیلی خوب بوده باشد. خمیده خزنده سانی که مورد مطالعه نهاده شد سیرینکس نداشت، اما حنجره ای به همین مقدار بزرگ و جنبشی داشت که به گفته محققان، گلو را باز نگه می داشت و بنابراین برای تنظیم جریان هوای پرنده مانند، به ویژه اصلاح صدا، خوب عمل میکرد.

در مجموع، چهار ویژگی حنجره پیناکوزاروس که شبیه به سیرینکسِ طوطی و گنجشک سانان بود، شناسایی شد. شکل آن نیز نزدیک ترین چیز به سیرینکس است که تا به حال در یک دایناسور غیرپرنده دیده شده است، بنابراین نشان دهنده نخستین گام در درک چگونگی تبدیل حنجره های چهارپایان به ساختار های تنفسی است که در پرندگان و خزندگان مدرن می بینیم.

صدا هایی که شاید این حنجره، پیناکوزاروس را قادر به فراوری آن ها می نموده، صدا های بلند و انفجاری مانند خزندگان و پرندگان آوازی بوده است. آن ها از این صدا ها به روشی مشابهِ حیوانات مدرن، برای اظهار عشق، ارتباطات خانوادگی و بعلاوه دفاع از خود در برابر شکارچیان و قلمرویشان در برابر متجاوزان استفاده می کردند. بنابراین، نزدیک ترین صدا به صدا های دوران کرتاسه، صدای طوطی های امروزی است.

این مطالعه در مجله زیست شناسی ارتباطات منتشر شد.

مترجم: زهرا ذوالقدر